Jest w nas jakaś dziwna skłonność do podkreślenia patologii. Spędzamy wiele sesji, godzinne spotkania, aby przeanalizować nasze porażki. Dlaczego się nie udało, kto jest odpowiedzialny, co się stało..? Podobnie zazwyczaj Szefowie spędzają najwięcej swojego czasu z najsłabszymi pracownikami. Chcą zrozumieć, chcą pomóc, aby się jakoś udało. Wierzymy, że bez naszej ingerencji, Ci najsłabsi nie poradzą sobie lub wpędzą w kłopoty pozostałych, narażając cały Zespół na brak realizacji zakładanych celów. A na to przecież nie możemy pozwolić.
Taka strategia jest jednak tylko pozornie właściwa. Ponieważ zamiast koncentrować się na najlepszych, powoduje, że inwestujemy nasz bezcenny zasób (czas) dla najsłabszych. Doskonale rozumiemy strukturę porażki, ale zapominamy, że sukces to nie jest jej odwrotność. To zazwyczaj zupełnie coś innego, ze swoją charakterystyczną anatomią, innymi zachowaniami. Nie zrozumiesz, jak osiągnąć najlepsze wyniki analizując głównie porażki. Paradoks!

Poleć znajomemu